FLAME  ramide

 

 

می بندم این دو چشم پر آتش را

تا ننگرد درون دو چشمانش

تا داغ و پر تپش نشود قلبم

از شعله ی نگاه پریشانش

 

می بندم این دو چشم پر آتش را

تا بگذرم ز وادی رسوایی

تا قلب خامشم نکشد فریاد

رو می کنم به خلوت و تنهایی

 

ای رهروان خسته چه می جویید

در این غروب سرد ز احوالش

او شعله ی رمیده ی خورشید است

بیهوده می دوید به دنبالش

 

او غنچه ی شکفته ی مهتابست

باید که موج نور بیفشاند

بر سبزه زار شب زده ی چشمی

کاو را بخوابگاه گنه خواند

 

باید که عطر بوسه ی خاموشش

با ناله های شوق بیامیزد

باید شراب بوسه بیاشامد

از ساغر لبان فریبایی

مستانه سر گذارد و آرامد

برتکیه گاه سینه ی زیبایی

 

آتش زنم به خرمن امیدت

با شعله های حسرت و ناکامی

ای قلب فتنه جوی گنه کرده

شاید دمی ز فتنه بیارامی

 

می بندمت به بند گران غم

تا سوی او دگر نکنی پرواز

ای مرغ دل که خسته و بیتابی

دمساز باش با غم او ؛ دمساز ؛ دمساز

 

ترا می خواهم و دانم که هرگز

به کام دل در آغوشت نگیرم

تویی آن آسمان صاف و روشن

من این کنج قفس ؛ دامی اسیرم

 

در این فکرم من و دانم که هرگز

مرا یارای رفتن زین قفس نیست

در این فکرم که در یک لحظه غفلت

از این زندان خامش پر بگیرم

 

من آن شمعم که با سوز دل خویش

فروزان می کنم ویرانه ای را

اگر خواهم که خاموشی گزینم

بسوزانم قوقنوس دل خویش